18 września 1962 r., po śmierci swego ojca, króla Ahmada bin Yahya, władzę w Jemenie Północnym objął al-Mansur Muhammad al-Badr. Nowy król wprowadził amnestię polityczną dla wszystkich więźniów oraz mianował Abd Allaha as-Sallal, znanego socjalistę i zwolennika Nassera, głównodowodzącym armią. Tydzień później, gdy imam al-Badr udał sie na pielgrzymkę do Mekki, gen. as-Sallal dokonał przewrotu. Zajął pałac i stolicę, ogłosił republikę, nadając jej nazwę Jemeńskiej Republiki Arabskiej, oraz poprosił o pomoc prezydenta Egiptu – Jamala Abd an-Nasser Husaina, który wysłał tam korpus w sile kilkadziesięciu tysięcy ludzi, oraz czołgi i artylerię. Jemen Północny miał stać się dla Egiptu przyczółkiem do wyrwania Jemenu Południowego spod wpływów Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Nowa jemeńska republika otrzymała także popracie ze strony ZSRR. Chruszczow zapewnił, że każdy akt agresji wobec Republiki Jemenu będzie odbierany jako atak na Związek Radziecki. Wierni królowi rojaliści uzyskali z kolei poparcie Arabii Saudyjskiej, Wielkiej Brytanii, Francji, Iranu oraz Jordanii. Muhammad al-Badr udał się na północ kraju, gdzie stanął na czele plemion wiernych monarchii. Zdobyli oni kontrolę nad większością obszarów górskich. Plemiona jemeńskie doskonale znały topografię swojego kraju. Pozwalało im to na zadawanie armii egipskiej ciężkich strat, stosunkowo małym kosztem. W 1967 r. na skutek konfliktu Egiptu i Syrii z Izraelem, Nasser wycofał swoje siły z Jemenu, choć "specjaliści" z Egiptu, Syrii i ZSRR towarzyszyli temu konfliktowi zbrojnemu przez cały czas jego trwania. W latach 1966-1968 rojaliści bezskutecznie kilkakrotnie próbowali zdobyć stolicę Jemenu – Sanę. Czas pracował na rzecz umacniających swoje wpływy republikanów. We wrześniu 1969 r. zdobyty przez siły jemeńsko-sowieckie został ostatni punkt oporu monarchistów, co doprowadziło do podpisania traktatu pokojowego w roku 1970 r.