Nikaraguańskie siły rewolucyjne skupione w FSLN od momentu swojego powstania nie były jednorodne ideologicznie. W łonie frontu ścierały się trzy frakcje (marksistowsko-leninowska, maoistowska i tercerystyczna), odmiennie postrzegające cele rewolucji nikaraguańskiej. Najważniejsi przywódcy opozycji antysomozowskiej i liderzy partyzantki – Pastora i Ortega wywodzili się z najbardziej oddalonego od komunizmu nurtu tercerystycznego, dla którego rewolucja miała za zadanie obalenie dyktatury i wprowadzenie wielopartyjnego systemu demokratycznego. Pastora – wieczny rewolucjonista „trzeciej drogi” – pozostał wierny tej idei przez całe swoje życie. W czasie wojny domowej Daniel Ortega wraz z członkami swojej rodziny nawiązał ścisłą współpracę z kubańskimi komunistami, ostatecznie deklarując, że klan Ortegów stać będzie na straży specjalnego statusu ideologicznego bratniego sojuszu nikaraguańsko-kubańskiego. W ślad za kubańskimi „specjalistami”, napływać zaczęli do Nikaragui instruktorzy z ZSRR, NRD i Bułgarii. Szybko okazało się, że ogłoszony po obaleniu Somozy program wprowadzenia demokracji parlamentarnej i odbudowy kraju jest nic nie wartym aktem politycznym. Sandiniści komendanta Daniela Ortegi obsadzili najważniejsze stanowiska władzy wykonawczej w kraju, przystąpili do przekształcania partyzantki sandinowskiej w regularną armię oraz budowy aparatu bezpieczeństwa. Daniel Ortega został wybrany prezydentem republiki. Umiarkowani przeciwnicy Somozy, zdystansowani do komunizmu, znaleźli się na bocznym torze. W kwietniu 1980 r. do dymisji podała się na znak protestu liderka demokratycznej opozycji Violeta Barrios de Chamorro, rok później z junty wystąpił demokrata Alfonso Robelo. Edén Pastora próbował jeszcze stawiać polityczny opór. Po podaniu się do dymisji w 1981 r. rozpoczął organizację nowej partyzantki, skupiając innych działaczy opozycyjnych i nastawionych antysandinistowsko Indian nikaraguańskich, tym razem przeciwko komunistom. Był to początek antykomunistycznej Contras. Ortega, popierany z Hawany i Moskwy, wielbiony chwilowo w Waszyngtonie i posiadający krótko poparcie Kościoła katolickiego przystąpił do tworzenia „marksistowsko-leninowskiej Nikaragui”.