W XVII wieku Mongołowie zostali podbici przez Mandżurów i włączeni do Cesarstwa Chin rządzonego przez dynastię Qing. Religią Mongołów był buddyzm tybetański zwany również lamaizmem. Kraj posiadał strukturę teokratyczno-feudalną, gdzie znaczą część ludności (około 100 tys.) stanowili mnisi buddyjscy tzw. lamowie. Chińskie władze prowadziły intensywną politykę kolonizacyjną podbitych ziem. Osiedlano duże ilości chińskich kolonistów, systematycznie zwiększano obciążenia podatkowe. Mongołowie zaczęli się obawiać całkowitego wynarodowienia. Sojuszników w walce z chińskimi rządami zaczęli szukać głównie w Rosji.

W październiku 1911 r. w Chinach wybuchła rewolucja wymierzona w rządzącą dynastię. Kolejne prowincje Cesarstwa Chin zaczęły się buntować i ogłaszać swoją niezależność. Mongolia ogłosiła niepodległość 1 grudnia 1911 r. Przywódcą państwa został Bogdo-Chan, buddyjski mnich (będący trzecią osobą w hierarchii lamaistycznego buddyzmu, po dalajlamie i panczenlamie). Jego samodzielne, teokratyczne rządy nie trwały długo. Rosyjsko-chiński traktat z Kiachty z 1915 r., uczynił Mongolię autonomiczną prowincją w ramach Republiki Chin. Zgodnie z postanowieniami traktatu na terytorium mongolskiej prowincji nie miały prawa stacjonować chińskie oddziały. Wybuch rewolucji bolszewickiej w Rosji oraz wojna domowa na jej terytorium, miały również ogromny wpływ na mieszkańców Mongolii.