Po powstaniu sytuacja na Węgrzech powoli ulegała normalizacji. Ogłaszano kolejne amnestie, usuwano część twardogłowych komunistów. Przełomowy był rok 1961, który rozpoczął okres liberalizacji. W tym roku starzy aparatczycy, jak Gerő czy Rákosy zostali usunięci z partii, nastąpiła zmiana na stanowisku premiera, którym ponownie został Kádár.

Zdając sobie sprawę ze złej sytuacji gospodarczej, wprowadzono w 1968 r. elementy gospodarki rynkowej. Znamiennym jest jednak fakt, że mimo początkowego sprzeciwu Kádára, Węgry wzięły udział w interwencji Układu Warszawskiego, dławiąc Praską Wiosnę w 1968 r.

Breżniewowi nie podobała się droga obrana przez Kádára, co spowodowało ponowną centralizację przemysłu i rolnictwa, a w efekcie obniżeniem jakości życia społeczeństwa. Poprawiono jednak relacje z Kościołem, Kádár odwiedził m.in. Watykan w 1978 r. W tym samym roku na Węgry wróciła bezcenna relikwia narodowa - Korona św. Stefana, przechowywana w USA od 1945 r.

Znajdujące się w coraz trudniejszej sytuacji gospodarczej Węgry, w 1982 r. zostały członkiem Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego. Liczyły na poprawę sytuacji gospodarczej. Ale najpierw należało wprowadzić reformy, które odbiły się m.in. znacznymi podwyżkami cen. Działania nowego, powołanego przez Kádára w 1987 r. premiera Károla Grósza, który rozpoczął reformy gospodarcze, kontynuowane przez jego następcę Miklósa Németha, które dobiły gospodarkę Węgier.

Kádár coraz bardziej tracił popularność, upierając się na swojej drodze do socjalizmu.
Również partia traciła coraz więcej członków. 3 maja 1988 r. Kádár złożył rezygnację z funkcji sekretarza generalnego. Wybrano nowe władze partii, w większości złożone z młodszych komunistów. Sekretarzem został Károl Grósz.