Przejęcie władzy przez socjalistycznie nastawiony Derg zmieniło układ geopolityczny w tej części świata na korzyść ZSRR. Marzenie carów o wpływach sięgających Etiopii zrealizował komunistyczny Kreml, kontrolując Jemen, Somalię i ten skrawek Afryki.

W ambitnych planach Mengistu i towarzyszy radzieckich to właśnie Etiopia miała stać się wzorcowym przykładem socjalistycznego państwa. W grudniu 1974 r. ogłoszono wejście kraju na „etiopską drogę socjalizmu”. W kolejnym roku przystąpiono do upaństwowienia niewielkiego przemysłu, nacjonalizacji banków i towarzystw ubezpieczeniowych. Droga do socjalizmu w wydaniu Etiopii oznaczała jednak drogę gospodarczej autarkii, morderczej dla ubogiej ludności tego kraju. W marcu 1975 r. zlikwidowano własność ziemską, rozpoczynając kolektywizację i urbanizację Etiopii. W ślad za tym rozpoczęto masowe przesiedlenia ludzi. Wprowadzono niebawem ograniczenie pozwalające na posiadanie jednej nieruchomości przez każdą rodzinę. Po wizycie Mengistu w ZSRR w 1976 r. Etiopia zerwała stosunki wojskowe i ekonomiczne z USA. W ślad za amerykańskim kapitałem z Etiopii odpływać zaczął kapitał innych krajów zachodnich. Ambicją Mengistu, w kraju zdominowanym przez rolnictwo (87% społeczeństwa to chłopi), stało się utworzenie jednej partii politycznej o charakterze robotniczym (!). Przez wiele lat etiopscy towarzysze nie będą w stanie sprostać ideologicznym normom idącym z Moskwy. Partia robotnicza pozbawiona robotników? Dopiero w 1984 r., w dziesiątą rocznicę wojskowej rewolucji, przy „mocno przymkniętych oczach towarzyszy”, ogłoszone zostało powstanie Etiopskiej Partii Ludu Pracującego (ISEPA), będącej „spadkobierczynią Wielkiej Rewolucji Październikowej”. W tym czasie kraj będzie już pogrążony w chaosie politycznym (wojna domowa) i ekonomicznym (susza i głód), praktycznie niezdolny do samodzielnego funkcjonowania. W 1987 r. Erich Honecker i Teodor Żiwkow gratulować będą Mengistu sukcesu w postaci powołanej do życia Ludowo-Demokratycznej Republiki Etiopii (PDRE), hybrydy niezdolnej do samodzielnego życia bez corocznej dawki 1 biliona dolarów przysyłanego z Moskwy na broń i gigantycznych środków finansowych fundowanych na walkę z głodem i suszą przez cały świat.