Fidel Castro

Dyktator Kuby przyszedł na świat 13 sierpnia 1926 roku w Biranie – niewielkim miasteczku leżącym na wschodzie wyspy. Jego ojciec, Angelo Castro y Argiza, był hiszpańskim imigrantem. Na wyspie stał się jednym z wielkich posiadaczy ziemskich i zajmował się bardzo dochodową uprawą trzciny cukrowej. Pochodząc z dobrej rodziny, Fidel Castro odebrał solidne wykształcenie. Ukończył prestiżową szkołę jezuicką El Colegio de Belen w Hawanie. Następnie studiował na stołecznym uniwersytecie, gdzie kształcił się na adwokata. W roku 1950, wraz z dwójką znajomych, założył własną kancelarię adwokacką.

W 1952 roku doszło na Kubie do bezkrwawego zamachu stanu gen. Fulgencia Batisty. Fidel Castro znalazł się w opozycji do nowego dyktatora. Uważał, że władza przejęta siłą musi zostać siłą obalona. Rozpoczął więc tworzyć bojówki pod swoim przywództwem. Początek rewolucji Fidela Castro datuje się na 26 lipca 1953 roku, kiedy grupa 140 osób przeprowadziła nieudany atak na koszary i arsenał broni w fortecy Moncada w Santiago de Cuba. Rebeliantów pojmano.

Za próbę zamachu stanu skazano Castro na 15 lat więzienia, jednak już w maju 1955 roku odzyskał on wolność na mocy amnestii politycznej. Po wyjściu z więzienia wyruszył na emigrację do Meksyku, gdzie założył własną organizację polityczną pod nazwą Ruch 26 Lipca (M-26-7). Jego najbardziej zaufanymi ludźmi byli m.in. brat Raul oraz Ernesto Che Guevara.

25 listopada 1956 roku na pokładzie statku Granma grupa rebeliantów, zebrana wokół Castro, rozpoczęła atak na Kubę w celu przejęcia władzy. Operacja okazała się totalną klęską. W walkach z siłami rządowymi rebelianci ponieśli olbrzymie straty. Castro, wraz z jedenastoma ocalałymi, wycofał się w góry Sierra Maestra, gdzie kontynuował walkę i werbunek do swojej armii.

Castro szybko zyskał zaufanie wśród żyjącej niezwykle skromnie miejscowej ludności. Uwierzyli oni w piękne hasła rewolucyjne: dostęp do powszechnej edukacji, opieki zdrowotnej i elektryczności. Armia rewolucjonistów Castro rozrastała się i zaczęła zadawać straty siłom rządowym. 1 stycznia 1959 roku generał Batista uciekł z wyspy. Już wkrótce jednak Kubańczycy mieli przekonać się, że równość i braterstwo były jedynie szczytnymi hasłami. W rzeczywistości do władzy doszedł dyktator znacznie gorszy niż gen. Batista.

Pomimo że Fidel Castro oficjalnie nie stał na czele rządu, w rzeczywistości to właśnie od niego pochodziły wszystkie decyzje. Nowym prawem stało się 1500 ustaw rewolucyjnych. Nad ich wykonywaniem czuwały Rewolucyjne Siły Zbrojne, policja polityczna nazywana G-2, tajne służby DGI oraz Komitety Obrony Rewolucji.

Castro rozpoczął swoje rządy od likwidacji wszelkich przeciwników politycznych, przede wszystkim dawnych współpracowników Batisty. Codziennością stały się egzekucje i aresztowania. W kraju zapanował terror. Castro mawiał: „Nie ma ludzi neutralnych, istnieją tylko zwolennicy rewolucji lub wrogowie”. Wszystkie opozycyjne gazety i rozgłośnie radiowe zlikwidowano, a rząd wprowadził cenzurę, przydzielając papier jedynie dziennikarzom sprzyjającym reżimowi.

Wszelkie zło przypisywano amerykańskiemu imperializmowi. Pod tym hasłem przeprowadzono nacjonalizację własności prywatnej, w tym wielkich przedsiębiorstw należących do obywateli USA.

Stany Zjednoczone starały się obalić reżim Fidela Castro szkoląc, a następnie wysyłając na wyspę ponad tysiąc emigrantów kubańskich. W Zatoce Świń doznali prawdziwej klęski. Armia wierna Fidelowi w ciągu 48 godzin rozprawiła się z przeciwnikami.

Walcząc przeciwko Stanom Zjednoczonym, Castro rozpoczął bliską współpracę gospodarczą ze Związkiem Sowieckiem. Rozmieszczenie głowic nuklearnych na Kubie w 1962 roku rozpętało największy w dziejach zimnej wojny kryzys nuklearny.

Po chwilowej prospericie gospodarka stoczyła się na dno. Obywatele musieli przyzwyczaić się do reglamentacji podstawowych artykułów żywnościowych. W kraju narastała bieda. Społeczeństwo stało się uboższe niż przed rewolucją Castro.

Niezwykle dramatycznie przedstawiała się kwestia emigracji. Brat Fidela, Raul, jako minister obrony wydał rozkaz strzelania do uciekających z wyspy Kubańczyków. Statki marynarki wojennej taranowały łodzie uchodźców płynące w stronę wybrzeży USA. W hekatombie brały udział także siły powietrzne Kuby, które masakrowały bezbronnych uciekinierów.

Fidel Castro zmarł w 2008 roku. Władzę w państwie do dziś sprawuje jego młodszy brat – Raul. W ciągu czterdziestu dziewięciu lat reżim Castro pozbawił życia kilkanaście tysięcy mieszkańców Kuby, a blisko sto tysięcy osób wtrącono do obozów i więzień. Do dziś na zesłaniu żyje ponad 20 % Kubańczyków, czyli blisko dwa miliony obywateli. Pomimo śmierci Fidela Castro, jego reżim trwa nadal.