Angola należała do kolonii portugalskich. W roku 1951 zmieniono jej status z kolonii na prowincję zamorską. Cztery lata później, w 1955 r., powstała Angolska Partia Komunistyczna, której znaczna część kadry przywódczej szkolona była w Związku Radzieckim na specjalistycznych kursach ideologiczno-wojskowych. Rok później, z połączenia z Partią na rzecz Zjednoczonej Walki Afrykańczyków w Angoli, tworzy się Ludowy Ruch Wyzwolenia Angoli (MPLA), opierający się głównie na plemieniu Mbundu. W 1960 r. MPLA nawiązuje współpracę z konserwatywnym Narodowym Frontem Wyzwolenia Angoli (FNLA) w celu wspólnej walki o niepodległość przeciwko Portugalii, jednak już wkrótce wszystkie ruchy niepodległościowe w Angoli zaczęły ze sobą rywalizować.

Pomimo zaangażowania wielu stron oraz rozwoju nurtów narodowo-wyzwoleńczych (w tym kontrolowanych przez komunistów), Portugalia starała się panować nad sytuacją, często stosując brutalne metody walki z przeciwnikiem. Sytuacja w Angoli uległa diametralnej zmianie po tzw. rewolucji goździków, która wybuchła w Portugalii w kwietniu 1974 r. Jedną z głównych przyczyn przewrotu były olbrzymie koszty walk w koloniach. Przewrót kierowany przez młodych oficerów o orientacji lewicowej doprowadził do obalenia rządu Marcelo Caetano (24 kwietnia) oraz stopniowej likwidacji systemu quasi-dyktatorskiego wprowadzonego przez Salazara.

Nowy skrajnie lewicowy rząd zdecydował, że Portugalia musi jak najszybciej wycofać się z posiadłości zamorskich, przyznając im stopniowo niepodległość. Metropolia za wszelką cenę dążyła do zawarcia porozumienia między stronami konfliktu. 15 stycznia 1975 r. w Alvor w Portugalii zostało zawarte porozumienie zakładające utworzenie rządu koalicyjnego (MPLA, FNLA, UNITA). 11 listopada 1975 r. ostanie oddziały portugalskie opuściły kolonię. Angola formalnie uzyskała niepodległość.