Rewolucja Saurska
Stopniowe odsuwanie działaczy komunistycznych od wpływu na losy państwa, a także diametralna zmiana polityki zagranicznej przysporzyło Mohammadowi Daudowi wielu wrogów. W ścisłej tajemnicy rozpoczęto przygotowania do przeprowadzenia rewolucji. Na czele spisku stanął Nur Mohammad Taraki.

18 kwietnia 1978 r. w niewyjaśnionych okolicznościach zamordowano Mir Akbara Kajbara, jednego z założycieli partii L-DPA. O zabójstwo podejrzewano rząd. W kraju doszło do licznych manifestacji. Pogrzeb Kajbara stał się olbrzymim antyrządowym wiecem. Tymczasem Mohammad Daud zupełnie nie zdawał sobie sprawy z powstałego niebezpieczeństwa. Tydzień po pogrzebie, w kraju rozpoczęto masowe aresztowania działaczy komunistycznych. Niektórych z nich, zdaniem władzy, mniej niebezpiecznych zamykano w areszcie domowym. Tak właśnie postąpiono z faktycznym inicjatorem spisku - Hafizullahem Aminem, który przy pomocy pilnujących go policjantów zdołał zorganizować zamach stanu, nie ruszając się nawet z własnej rezydencji. Sygnał do rozpoczęcia rewolucji dał jego syn Abdur Rahman, który miał pełną swobodę ruchów.

Rewolucja rozpoczęła się 27 kwietnia 1978 r. i okazała się pełnym sukcesem. Stało się to głównie dzięki wsparciu ministra obrony Ghulama Haidara Rasulaniego, dowódcy sił lądowych Aslama Watanjara oraz dowódcy sił powietrznych Abduala Qadir Dagarwala. Wkrótce pałac, w którym przebywał Daud wraz z rodziną, został wzięty szturmem, przy użyciu czołgów i lotnictwa. Daud wraz z gwardią prezydencką odmówili propozycji poddania się i wszyscy zginęli po desperackiej obronie.

Komuniści błyskawicznie wzięli się do brutalnej rozprawy z oponentami. Już 29 kwietnia zamordowano 3 tysiące oficerów sprzeciwiających się rebelii. W niedługim czasie, represje wobec zwolenników dawnej władzy pociągnęły za sobą 10 tysięcy ofiar. W więzieniach przebywało około 15-20 tysięcy więzionych za przekonania polityczne.

Na czele nowego rządu, proklamowanego 30 kwietnia 1978 r., stanął Nur Mohammad Taraki, pierwszym wiceprezydentem i wicepremierem został Barbak Karmal, natomiast drugim Hafizullah Amin. Kraj przemianowano na Demokratyczną Republikę Afganistanu. Pierwszym państwem, które uznało nowy rząd był Związek Sowiecki. Wkrótce podpisano wzajemne umowy o współpracy i pomocy wojskowej.

Jedną z głównych misji rządu kierowanego przez Nur Mohammada Tarakiego stała się walka z religią. Radykalizm z jakim wprowadzano reformy wywołał ogólne niezadowolenie. W kraju, gdzie przytłaczająca większość obywateli wyznawała islam, rozpoczęto zamykanie meczetów i masowe prześladowania wierzących. Księgi Koranu palono. Dochodziło do masowych mordów wysoko postawionych przywódców duchowych. W walce z religią nie pominięto także niewielkiej społeczności żydowskiej, skupionej w dwóch największych miastach kraju – Kabulu i Heracie. Większość z nich znalazła schronienie w Izraelu.

Już w lipcu 1978 r. doszło do wybuchu pierwszych buntów. Odpowiedzią władz było wprowadzenie jeszcze większego terroru. Wsie, które pomagały rebeliantom, były poddawane represjom. Powszechną praktyką było mordowanie całej męskiej populacji. Kobiety pozostałe przy życiu decydowały się na emigrację.

Więzienie Pol-e Czarki w Kabulu zamieniono w obóz koncentracyjny. Tortury należały tam do codziennych praktyk. Więźniów masowo rozstrzeliwano, po czym grzebano w gigantycznych dołach śmierci, część z nich grzebano żywcem. Zdarzało się, że podczas egzekucji setki więźniów oblewano benzyną i podpalano. Najstraszliwszą z tortur praktykowanych przez władze więzienne było grzebanie żywcem w dole kloacznym.

Pomimo krwawych rozpraw, rebelia zataczała coraz szersze kręgi. Buntownicy, zwani mudżahedinami, co w dosłownym tłumaczeniu znaczy „święty wojownik”, początkowo koncentrowali się w ośrodkach miejskich. Błyskawicznie postępujące przejmowanie większych ośrodków miejskich przez buntowników sprawiło, że władza komunistyczna musiała zabiegać o wsparcie wojskowe ze strony ZSRR. W marcu 1979 r. z terytorium Związku Sowieckiego wystartowały pierwsze samoloty. Ich celem był przejęty przez powstańców miasta Herat. Seria nalotów bombowych spowodowała śmierć od 5 do 25 tysięcy osób.