Widmo nuklearnej zagłady i konflikty zastępcze

W 1949 r. ZSRS przeprowadziło swoją pierwszą próbę atomową, a w 1953 r. – 9 miesięcy po próbie amerykańskiej – próbę bomby wodorowej. Konflikt pomiędzy USA a ZSRS wydawał się coraz bardziej realny, a świat stanął w obliczu ryzyka nuklearnej zagłady. W międzyczasie, w 1949 r, powstała Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO), której celem była obrona sojuszników przed atakiem ZSRS. W 1955 r. do Sojuszu NATO przyjęto RFN. W odpowiedzi Moskwa utworzyła w tym samym roku Układ Warszawski -sojusz militarny państw bloku wschodniego. Zdając sobie sprawę, że bezpośrednia konfrontacja obu mocarstw skończy się atomową anihilacją, nastąpiła seria tzw. wojen zastępczych, w których pośrednio rywalizowały oba zwalczające się mocarstwa.
Pierwszym konfliktem była wojna koreańska (1950-1953). Komuniści z Korei Północnej pod dowództwem Kim Ir Sena, wspierani przez ZSRS i Chiny, toczyli walkę z Koreańczykami z południa, wspieranymi przez wojska ONZ (głównie amerykańskie). Oba państwa koreańskie dążyły do zjednoczenia Korei pod swoim sztandarem. Po podpisaniu rozejmu w 1953 r. powrócono powrotem do terytorialnego status quo sprzed wojny, a Półwysep Koreański do dzisiaj pozostał podzielony wzdłuż 38 równoleżnika – na państwo komunistyczne na północy oraz demokratyczne na południu.